n Heel eind zijn we gekomen, moeder,

op onze in elkaar geknutselde benen, langs

snelwegen buitenaards dreigend, met deze

aardappelmoeheid waaraan wij lijden,

op de tandem der moederbinding,

Een ritme, een beweging.

Uit dezelfde kruik hebben we gedronken,

dezelfde spenen, in kamers als deze

onze lichamen ge-ent, afglijdend naar blauwe

diepten, voor altijd weer vreemden.

Welkomen uw bloed, moeder, om te

lengen het mijne ongelegen.